Een leerling vroeg zijn leraar: "Wat is hebzucht?" De leraar antwoordde: "Om dat te begrijpen, wil ik dat je naar de chocoladefabriek naast onze school gaat. Kies daar de lekkerste chocolade die je kunt vinden. Maar let op: er is één regel. Terwijl je door de fabriek loopt, mag je niet terugkeren. Je moet kiezen terwijl je verder loopt." De leerling ging op pad. Al snel zag hij een heerlijke chocolade waar hij zin in had, maar hij dacht: "Misschien komt er nog iets groters, iets beters." Dus liep hij verder. Even later zag hij opnieuw een aantrekkelijke chocolade, maar ook die liet hij liggen —nog steeds op zoek naar de perfecte. Toen hij bijna aan het einde van de fabriek was, ontdekte hij dat er niets beters meer kwam. De grootste en lekkerste chocolade was allang achter hem gebleven. Met lege handen keerde hij terug naar de leraar. Hij legde uit wat er was gebeurd. De leraar glimlachte en zei: "Je vond iets goeds, maar je bleef zoeken naar iets beters. Toen je eindelijk besefte wat je had laten liggen, was het te laat. Dat, mijn beste, is hebzucht."

Nadenkertje
Soms laten we iets goeds los in de hoop op iets beters. Maar wat als dat ‘betere’ nooit komt? Hebzucht laat ons dromen van méér, maar dankbaarheid leert ons zien wat we al hebben. Wie altijd zoekt naar groter, mist het geluk van genoeg. Heb jij weleens iets goeds laten gaan, omdat je dacht dat er iets beters zou komen? Hoe voelde je je toen? Wat leer je daarvan over keuzes maken?