Een gepensioneerde wiskundeleraar en een gepensioneerde leraar Engels ontmoetten elkaar in het bejaardentehuis waar ze nu woonden. Ze spraken over vroeger en hun oud-leerlingen. „Ik had ooit een leerling, Steven,” zei de wiskundeleraar. „Hij was vreselijk in wiskunde. Wat ik ook probeerde, ik kreeg het hem niet uitgelegd. En elke keer als ik zei dat hij harder moest werken, begon hij te huilen. Ik sprak zelfs met zijn
moeder, maar zij zei alleen dat hij erg gevoelig was en echt zijn best deed. Uiteindelijk had ik geen andere keuze dan hem te laten zakken voor de toets.” Hij schudde zijn hoofd en ging verder: „Laatst had ik rugklachten en ging naar een fysiotherapeut. En wie komt er binnen om me te helpen? Steven! Die jongen heeft gouden handen. Na een paar behandelingen waren mijn klachten helemaal verdwenen. Ongelofelijk
hoe hij meteen aanvoelt wat er mis is. Als ik hem nu een cijfer moest geven, wist ik het precies!”
De leraar Engels lachte: „Ik had ook zo’n leerling – Sophie. Ze begreep geen woord van mijn lessen. Ik dacht: hopeloos geval. Ze zette zich altijd in voor goede doelen, maar leren? Vergeet het maar. Toch probeerde ik haar te motiveren, want ik geloofde dat er meer in haar zat. Maar ze zakte voor het eindexamen. Ik dacht toen: 'Wat zonde.’” Hij glimlachte en zei: „Maar je kent haar vast inmiddels wel. Ze is een van de
verpleegkundigen hier. Altijd vrolijk, vriendelijk en zorgzaam. De beste verpleegkundige die ik ooit gehad heb. Als ik haar nu moest beoordelen, kreeg ze een dikke tien met lof!” De twee oude leraren keken elkaar aan en beseften: de cijfers en oordelen die ze vroeger gaven, gingen maar over één vak – niet over iemands hele leven. Een cijfer of oordeel zegt maar iets over een klein stukje van wie iemand is – het zegt niets over zijn of haar echte waarde. Iedereen heeft unieke talenten, die soms pas later zichtbaar worden. Voordat je iemand afschrijft, bedenk dan: het leven test ons op veel manieren, en ieder mens krijgt ergens de kans om te schitteren.

Nadenkertje
Wat we meten in cijfers of toetsen is vaak maar een flinterdun deel van iemands verhaal. Het ware potentieel van een mens openbaart zich niet altijd op school, in diploma’s of in regels – maar soms pas jaren later, in daden, in zachtheid, in zorg, in levenswijsheid. Gun mensen de tijd om te bloeien. Soms is een "mislukking" op school niets anders dan een omweg naar een veel grotere betekenis. 

Oordeel nooit een leven op basis van één hoofdstuk.