Er was eens een jongen die vaak zijn geduld verloor. Zijn vader gaf hem een zak met spijkers en zei: “Elke keer dat je je woede niet onder controle hebt, sla je een spijker in het hek achter in de tuin.” Op de eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in het hek. Maar in de weken daarna begon hij te leren zijn woede te beheersen. Het aantal spijkers dat hij in het hek sloeg, werd elke dag minder. Hij ontdekte dat het makkelijker was om rustig te blijven dan om al die spijkers erin te slaan. Op een dag had hij helemaal geen spijker meer nodig. Trots vertelde hij het aan zijn vader.

Toen zei zijn vader: “Nu mag je, voor elke dag dat je kalm blijft, een spijker uit het hek halen. ”De dagen gingen voorbij. Op een dag kon de jongen zeggen: “Ik heb alle spijkers eruit gehaald. ”Zijn vader nam hem mee naar het hek en zei: “Je hebt het goed gedaan, mijn zoon. Maar kijk eens goed naar het hek. Zie je alle gaten? Het hek zal nooit meer helemaal hetzelfde zijn.” “Als je uit boosheid iets zegt, kan dat iemand raken en pijn doen – zoals een kras die je niet zomaar kunt uitwissen. Zelfs als je daarna sorry zegt, blijft er vaak nog wat van de pijn over.”

Nadenkertje
Wat je uit woede zegt, kun je niet zomaar terugnemen. Zelfs als je je verontschuldigt, kan de pijn bij de ander blijven hangen – net als de gaten in het hout. Deze boodschap leert ons: zelfbeheersing is niet alleen voor jezelf, maar ook om anderen te beschermen tegen jouw woede. Woorden kunnen helen of kwetsen – dus denk goed na voor je spreekt. Vraag jezelf af: “Wil ik deze spijker in het hart van iemand anders slaan?” Want
zelfs als je spijt hebt, verdwijnt de kras niet altijd. Wat zou jij doen als je merkt dat je heel boos wordt?