Er was eens een meisje dat opgroeide in een rustige, beschermde wereld. Ze kende geen stress, geen haast en al helemaal geen internet. Haar wereld voelde veilig, eenvoudig en warm aan. Maar toen haar familie verhuisde, moest ze naar een nieuwe school. Daar had ieder meisje een
smartphone. Zijzelf had er nog nooit één gehad. Haar ouders gaven haar er uiteindelijk toch een – vooral zodat ze in noodgevallen kon bellen. Ze dacht dat bellen het enige was wat zo’n telefoon kon. Maar de andere meisjes lachten en zeiden: “Je kunt er zó veel meer mee doen!”
Ze lieten haar apps zien als TikTok, Instagram, BeReal en Snapchat. “Zo laat je zien wat je doet, post je mooie selfies en chat je met leuke jongens.” Nieuwsgierig deed ze mee. Ze postte foto’s, kreeg likes, berichtjes en reacties. Het voelde alsof ze eindelijk ergens bij hoorde.
Toen kreeg ze een privébericht van een knappe jongen. Hij schreef lieve dingen, gaf haar complimentjes en vroeg om foto’s. Eerst gewone. Toen... minder gewone. Ze voelde zich gevleid, maar ook in de war. Tot zijn toon plots veranderde. Hij werd eisend, dwingend. Iets voelde niet goed. Uiteindelijk bleek dat hij helemaal geen jongen was, maar een volwassen man die zich jonger voordeed. Haar ooit zo veilige wereld voelde ineens ver weg. Wat eerst spannend en leuk leek, was donker en gevaarlijk geworden. Ze verlangde terug naar de tijd waarin ze gewoon kind mocht zijn – zonder filters, zonder druk, zonder angst. “Ik wou dat ik dat mobieltje nooit had gekregen,” fluisterde ze. “Vroeger wist ik alles over mijn wereld. Nu weet ik dingen die ik liever nooit had geweten.”
Sindsdien gebruikt ze haar telefoon alleen nog voor wat echt nodig is. Ze legt hem vaker weg – of laat hem gewoon thuis. Niet uit angst, maar uit keuze. Want telkens wanneer ze even offline is, voelt ze opnieuw die rust van vroeger. Geen filters, geen druk, geen stemmen die haar vertellen wie ze moet zijn. Alleen zij, haar wereld – en de ruimte om echt te voelen. Ze ontdekte: minder online zijn betekent niet minder leven. Het betekent meer van wat écht telt.

“Offline zijn is niet ouderwets. Het is juist moedig. Want stilte verdragen is moeilijker dan scrollen.”

Nadenkertje
Als je iemand ziet die geen telefoon heeft of offline leeft –Respecteer je dat dan? Of denk je al snel: “Wat raar, beetje sloom of zo?” Misschien zeg je zelfs iets negatiefs, maar… ben je diep vanbinnen eigenlijk een beetje jaloers op de rust die diegene lijkt te hebben?
En als anderen gaan lachen of een opmerking maken —Ga je dan mee met de groep, of volg je je eigen gevoel en zeg je er iets van? Misschien zoekt die ander gewoon iets wat jij ook mist: rust, veiligheid, en een plek waar je jezelf mag zijn.
We hoeven niet allemaal mee te hollen in het sociale media-circus en constant te balanceren op onze gevoelens. Soms is stilstaan sterker dan meegaan.

“Soms bewonder je in stilte juist wat je hardop belachelijk maakt.”