De ezel en de hyena

Er was eens iets heel zeldzaams: een ezel en een hyena waren vrienden. Sterker nog, ze waren al jaren hechte metgezellen. Elke dag ontmoetten ze elkaar, praatten wat, en soms gingen ze zelfs samen op jacht. Tijdens die jachten verstopte de gevlekte hyena zich geluidloos in het struikgewas, en de ezel – ogenschijnlijk onschuldig, maar met krachtige trappen – hielp om de prooi te overmeesteren.

Op een dag, toen ze samen onderweg waren naar de jachtvelden, zei de hyena plotseling: “ Weet je, eigenlijk ben ik heel bang voor jou.”

“Jij? Bang voor míj?”, vroeg de ezel verbaasd. De waarheid was: de ezel had altijd bang geweest voor de hyena, maar hij had dat nooit toegegeven.

“Maar waarom zou jij bang zijn voor mij?”, vroeg hij. “Nou, vanwege je scherpe hoorns natuurlijk!”, antwoordde de hyena. De mensen zeggen altijd dat ik dom ben, dacht de ezel, maar deze hyena is nog dommer. Ik héb helemaal geen hoorns! De ezel begon hard te lachen. “Lach niet!”, zei de hyena beledigd. “Ik meen het echt!”

“Werkelijk?”, vroeg de ezel ongelovig. “Ja, echt! Heel eerlijk!”, hield de hyena vol. Toen schaterde de ezel nog harder en riep uiteindelijk: “Dwaze hyena! Dat zijn helemaal geen hoorns op mijn hoofd – dat zijn mijn oren! Ha!” “Jouw oren?”, riep de hyena geschokt. “Alleen maar je oren? Maar dan…”

Zonder nog een woord te zeggen, sprong de hyena op de ezel en doodde hem ter plekke.

Nadenkertje
Als iemand jou voor sterk houdt, is het soms wijzer om hen niet van het tegendeel te overtuigen. Waarneming is machtig –ga er zorgvuldig mee om. Soms ligt ware kracht niet in wie je werkelijk bent, maar in hoe anderen jou zien.