Een twaalfjarig meisje zit aan haar bureau, haar schrift vol gekrabbelde cijfers en pijlen. Ze staart gefrustreerd naar een wiskunde-oefening die ze al drie keer geprobeerd heeft op te lossen. Niets werkt. Zuchtend balt ze haar vuist. Op dat moment kijkt haar moeder om de deur."Alles goed,
lieverd?" Het meisje schudt haar hoofd." Nee... ik snap het gewoon niet. Het is te moeilijk." Haar moeder glimlacht zacht. "Geef alles wat je hebt, schat." Geïnspireerd recht het meisje haar rug en probeert het opnieuw. Ze pakt haar tablet, kijkt een uitlegvideo en gaat stap voor stap door de
opgave heen. Maar het blijft onbegrijpelijk. Na twintig minuten slaat ze het schrift gefrustreerd dicht. "Ik snap het gewoon niet!" roept ze wanhopig. Haar moeder komt terug. "Heb je echt alles geprobeerd?" "Ik denk het wel?" "Probeer het nog één keer. Gebruik alles wat je hebt: je boeken, je apps, je aantekeningen... en je doorzettingsvermogen. Laat je niet tegenhouden. Je bent sterker dan je denkt." Het meisje fronst, maar gaat toch weer aan de slag. Een halfuur later zijn haar ogen rood en haar hoofd zwaar. "Ik kan dit niet," zegt ze uitgeput." Ik heb echt alles gegeven." Haar moeder gaat naast haar zitten. "Weet je," zegt ze zacht, "ik geloof dat je veel hebt gegeven. Maar niet alles." Het meisje kijkt verbaasd. "Wat bedoel je?" Haar moeder glimlacht." Je hebt mij niet om hulp gevraagd."

Nadenkertje
Alles geven betekent niet dat je alles alleen moet doen.
Echte kracht ligt niet alleen in volhouden, maar ook in durven vragen.
Zelfstandigheid is waardevol, maar verbondenheid maakt ons sterker.
Soms is het moedigste wat je kunt doen… om hulp vragen.