De brullende beer

Er was eens een grote, sterke beer die aan de rand van het bos leefde. Hij stond bekend om zijn oorverdovende gebrul. Elke ochtend en elke avond brulde hij zo hard dat alle dieren verschrikt wegvluchtten. „Kijk eens hoe machtig ik ben,“ dacht de beer trots. „Iedereen is bang voor mij!“

Op een dag kwam er een oude, wijze schildpad langs. Terwijl de beer weer begon te brullen, bleef zij rustig staan. „Waarom loop jij niet weg?“ gromde de beer. De schildpad keek hem kalm aan en zei: „Omdat jouw gebrul alleen maar lawaai is, maar geen wijsheid bevat. Echte waardering verdien je niet met geluid, maar met goede daden.“ De beer zweeg. Voor het eerst in zijn leven dacht hij na over deze woorden. Hij keek naar de dieren die hem altijd ontweken en besefte dat hij eigenlijk heel eenzaam was. Vanaf die dag brulde hij niet meer zo vaak, maar was vriendelijker tegen de andere dieren. En langzaam kwamen ze weer dichter bij hem.

Nadenkertje
Hard schreeuwen lijkt misschien krachtig, maar vaak luistert niemand echt. Met rustige daden bereik je meer dan met luide woorden.