Een klein meisje zat op de bank naast haar moeder, die verdiept was in haar telefoon.„Mama,” vroeg het meisje, „waarom heb ik eigenlijk benen?” Zonder op te kijken antwoordde de moeder: „Zodat je kunt rennen, springen en dansen, lieverd.”

Het meisje knikte. „En waarom heb ik ogen?” „Om de schoonheid van de wereld te kunnen zien,” zei haar moeder, nog steeds turend naar het scherm.

„En waarom heb ik een stem?” „Zodat je vragen kunt stellen, verhalen kunt vertellen en kunt zingen,” antwoordde de moeder glimlachend – nog steeds zonder op te kijken.

Het meisje zweeg even. Toen fluisterde ze: „En waarom heb jij dan ook al die dingen… maar kijk je de hele dag naar je telefoon?”

De moeder keek op en had geen antwoord.

Nadenkertje
Kinderen leren van wat we zeggen – maar vooral van wat we dóén. We vertellen ze hoe mooi de wereld is, hoe belangrijk contact is… maar geven we zelf het goede voorbeeld? Wie alles heeft om te leven, maar er niet echt bij is, mist de essentie.
Aanwezig zijn zegt soms meer dan duizend woorden.