Bla, bla, bla

Een jonge monnik die vastbesloten was in dit leven het nirwana te bereiken, mediteerde op een eenzame plaats op een eiland. Dat eiland lag voor de kust van een beroemd klooster. Toen een bediende van het klooster met zijn roeibootje naar het eiland kwam om de dingen te brengen die de jonge monnik nodig had, gaf de jonge monnik een boodschap mee voor de meester van het klooster: hij vroeg om een penseel en inkt en een stukje perkament. De jonge monnik was drie jaar op het eiland en wilde de meester zijn vorderingen laten weten. Hij mediteerde vervolgens en dacht diep na en schreef het volgende gedicht op het perkament.

Na drie jaren van eenzame meditatie
kunnen de dingen van de wereld
deze ijverige jonge monnik
niet meer raken.

Hij was ervan overtuigd dat de oude wijze meester bij het zien van de prachtig geschilderde tekens zou erkennen dat zijn leerling waarachtig de staat van verlichting had bereikt. Hij rolde het perkament op, bond het dicht met een mooi koord en gaf het mee aan de bediende van het klooster. Hij stelde zich al voor hoe blij de meester zou zijn bij het lezen van zijn gedicht. Hij zag het al ingelijst op een van de muren in het klooster hangen. Misschien zou hij zelfs de volgende meester van het beroemde klooster worden. De week daarop kwam de bediende van het klooster weer en gaf aan de monnik een perkamentrol die er net zo uitzag als de rol die de monnik aan de meester had gestuurd. Er zat alleen een ander koordje om. 'Van de meester', zei de bediende kortaf. Opgewonden rukte de monnik het koord van de rol en ontvouwde het perkament. Toen zijn blik erop viel, werden zijn ogen groot en zijn gezicht asgrauw. Het was zijn eigen perkament. Achter elke regel van het gedicht had de meester 'bla, bla, bla' geschreven. 

Das war zu viel für den jungen Mönch! Nicht nur, dass der alte Meister nicht in der Lage war, seine Erleuchtung zu erkennen er hatte auch noch das Gedicht mit seiner krakeligen Handschrift verunstaltet. Die Augen des Mönchs verengten sich vor Zorn, sein Gesicht lief knallrot an und er verlangte wütend, dass der Diener ihn sofort zum Meister bringe. Zum ersten Mal nach drei Jahren verließ er die Insel. Er kam voller Zorn im Kloster an, knallte die Schriftrolle vor dem Meister auf den Tisch und verlangte eine Erklärung. Der alte Meister nahm langsam das Pergament in die Hand, räusperte sich und las das Gedicht laut vor:

Nach drei Jahren einsamer Meditation
können die Dinge dieser Welt
diesen gewissenhaften jungen Mönch
nicht mehr bewegen.

Hij legde het perkament neer, keek naar de jonge monnik en zei: 'Hm …, de dingen van de wereld kunnen jou niet meer raken en toch hebben drie kleine bla-blaatjes je van het eiland verdreven.'

Nadenkertje
Veel mensen overschatten zichzelf, met veel bla, bla, in wat ze werkelijk kunnen. Ware kalmte blijkt niet uit je woorden, maar uit de manier waarop je reageert op de kleine verstoringen in het leven. Voordat je jezelf wijs noemt, kijk eerst hoe je reageert op de allerkleinste verstoringen. 
Je ware rust blijkt niet als alles goed gaat, maar wanneer het even tegenzit.